چه مبارک سحری بود

بامداد هشتم اسفندماه یکهزار و سیصد و نود خورشیدی تا همیشه در خاطرمان خواهد ماند. روزی که اصغر فرهادی کارگردان فیلم جدایی نادر از سیمین که در دو بخش بهترین فیلم خارجی و بهترین فیلمنامه غیر اقتباسی نامزد اسکار شده بود، جایزۀ بخش اول را از آنِ خود کرد. شبی که خیلی از ایرانی‌ها تا صبح بیدار بودند و برای ساعاتی شادی این واقعۀ تاریخی را با غم‌های بی‌شمارشان تاخت می‌زدند... به قول یکی از دوستان: بعد برای بچه‌هایمان تعریف می‌کنیم یک شبی که تا صبح بیدار بودیم، پای پست‌های هم لایک می‌زدیم و بدین‌سان شادی جمعی می‌کردیم. اصغر فرهادی بعد از دریافت جایزۀ اسکار پشت تریبون رفت، به زبان فارسی گفت: سلام به مردم خوب سرزمینم و به انگلیسی ادامه داد: ایرانیان بسیارى در سرتاسر جهان در حال تماشاى این لحظه‌اند. و گمان دارم خوشحال‌اند. نه فقط به خاطر یک جایزه‌ى مهم یا یک فیلم یا یک فیلمساز. آن‌ها خوشحال‌اند چون در روزهایى که سخن از جنگ، تهدید، و خشونت میان سیاستمداران در تبادل است نام کشورشان ایران از دریچه‌ى باشکوه فرهنگ به زبان مى‌آید. فرهنگى غنى و کهن که زیر گرد و غبار سیاست پنهان مانده. من با افتخار این جایزه را به مردم سرزمینم تقدیم مى‌کنم. مردمى که به همه‌ى فرهنگ‌ها و تمدن‌ها احترام مى‌گذارند و از دشمنى کردن و کینه ورزیدن بیزارند.